We tutten ons tuintje op
en kammen het gras,
make-uppen de randjes
langs het terras:
overal plantjes met lippenstiftkleuren,
overal bloemen met bloemetjesgeuren.
Daarna het heggenhaar
weg met de heggenschaar –
zo wordt ons tuintje een prachtig gezicht
dat plat naar de zomer
te glimlachen ligt.
(Bron: Superguppie/Querido)
Zullen we fruitschaal spelen?
Perzik jij,
ik abrikoos.
Zachtjes aaien langs je huid
en word je dan niet boos?
Nemen we allebei een hapje,
niemand zeggen,
sappig,
vlug.
Leggen we daarna onszelf
omgedraaid terug.
(Bron: Superguppie/Querido)
Half geboren
kon ik nog zoveel kanten op.
Mijn longen konden elke lucht,
mijn tong kon alle talen.
Verschillende verhalen
kon ik nog gaan geloven,
ik kwam net uit de oven.
Ik kwam net uit het badje
en ik wist niet van de tijdklok
op de stop
en ook niet dat ik weg zou spoelen
en dat het de bedoeling was:
één richting op.
Ik was een leeg ideetje
met een beetje vorm.
Ik was de hele wereld
in een bootje in een storm.
En nu
zit ik op zwemles
en vanwege regenweer
draag ik een gele regenjas.
Ik zit in Holland in een klas,
ik spring
in deze regenplas.
Ik ben niet alles meer.
Ik voel me
één miljoenste
van wat ik vroeger was.
(Bron: 111 kindergedichten om nooit meer te vergeten/Lannoo)
Ik heb een boom afgeluisterd.
En ik zweer je: daar wordt niet gefluisterd.
Die waaiende blaadjes
hebben laaidende praatjes!
Ze stribbelen tegen,
ze kibbelen en krijsen.
Ze schreeuwen de meest vervelende eisen.
Wij dénken dat we vriendelijk ruisen horen,
maar intussen, intussen:
suizende oren…
Ik zweer het —
als je in de herfst de blaadjes ziet vallen,
dan was de boom ze dus zat.
Zo.
Vlieg maar op met z’n allen!
(Bron: Hoera voor Superguppie!/Querido)
De zon heeft wascovingers,
Van die grote,
Waarmee hij over onze blote lijven
Heeft zitten wrijven.
Nu zijn we dus gekleurd.
Zo zachtjes is dat gebeurd,
En voorzichtig,
En fijntjes.
En moet je zien als ik mijn zwembroek uitdoe:
Ook nog binnen de lijntjes!
(Bron: De groeten van Superguppie/Querido)
We wandelen met de klas
in een rij.
Hier en daar zwaait
een been opzij,
maar samen lijken we
één groot beest,
dit is een soort
insektenfeest.
We slingeren lekker,
we stampen fijn,
en ik loop voorop
de kop te zijn,
dus roep ik
naar mijn langzaamste klasgenoot:
‘Leve de kont
van de duizendpoot!’
Mama stuurt me ‘s avonds op
in mijn dekbed-envelop.
Nachtpost, zegt ze,
daarna legt ze
zachte lippen op mijn mond:
dat zijn de zegels,
de regels om te zorgen
dat ik ‘s morgens
teruggezonden word.
Dan gaap ik
en dan lacht ze:
Welterusten liefje.
Dan slaap ik
en dan zucht ze:
Welterusten briefje.
Ik slaap al,
maar ik slaap niet,
want beneden is een feest.
Ze lachen zonder mij.
En toch ben ik erbij:
ik lig hier maar te luisteren
naar alles wat ik mis.
Ik weet precies
hoe zielig
een vergeten op te eten
borrelnootje is.
(bron: Supperguppie/Querido)
Kreeg in de trein jouw sms
om eventjes te melden dat
je zulk fijn kippenvel
gekregen had van te koud zwemmen.
Bye! schreef je eronder
en terwijl ik opkeek was je
alweer plonzend weggespat.
Ik reisde door per smile.
Zo lezen we al tijden onze gsm’s:
met honderdzestig tekens maar
en één verzendgebaar
blijft wat mobiel is stilstaan,
knielen wij en tikken we
voorover in elkaar.
Ik sms’te terug
hier is het droog
en warm toch al wel.
Wou nog even melden:
heb hier ook
jouw vel.
(bron: Aanhalingstekens/Querido)
Visje wil iets zeggen,
visje kijkt me aan.
Visje tuit zijn lippen,
maar ik kan hem
niet verstaan –
nooit en nergens kan ik horen
wat visje van me wil:
ik ben waterwoordendoof
visje mensenstemmenstil.
(bron: Superguppie/Amsterdam-Antwerpen)
Op het klimrek kan ik
de borstwaarts om,
maar staartdelen
wil me niet lukken.
Ik durf aan de rekstok
de molendraai, maar
juf legt iets uit
en ik duizel.
Vaak krijg ik de sommen
niet in mijn kop.
Soms denk ik:
Nu!
De Dodenzwaai!
Met Afsprong!
en ik steek mijn vinger op.
Met dank aan Edward van de Vendel voor zijn toestemming.
(bron: Betrap me/Querido)
Snotneusjes: poëzie/gedichten voor kinderen en jongeren 