Correspondentie (Alain Teister)

Mijn zoon schreef: papa,
dat jullie gescheiden zijn vind ik niet erg,
of wel, maar ik ben er ook aan gewend,
ik ben bijna elf,
maar dat mama niet een keer gehuild heeft
nu jij in het ziekenhuis ligt, en dat ze steeds
‘eigen schuld’ zegt,
dat vind ik niet lekker, jij?

Ik telegrafeer: jawel, eigen schuld
is goud waard stop drink een cola
op mijn gezondheid stop en stuur als je zin hebt
een leuke tekening stop.

Zo ken ik je weer, schreef hij terug. Dag papa.
In de envelop zat een kleurige
viltstift-tekening van een doodskop
stop.

(Bron: Verzamelde gedichten/Bert Bakker)

Vader (Gil Vander Heyden)

Vroeg loop je het donker in,

slaat het om als een jas,

roept ‘tot vanavond!’ zonder

je naar ons om te keren.

Wij, bij de achterdeur, leunend

tegen het veilige keukenlicht,

onze mond vol brood en jam,

zwaaien je restjes warmte na.

Blij dat we nog wat kunnen blijven.

(Uit de nieuwe bundel kindergedichten ‘KLEINE STEMMEN’. Met tekeningen van André Sollie. Presentatie : zaterdag 16 maart om 15 uur in Galerie Ludwig Trossaert, Museumstraat 29, Antwerpen.)

’s Avonds (Jac. van Hattum)

Weet je: als je eens ’s avonds laat
voor een open venster staat
en je ziet de sterrenpracht
aan de hoge zomernacht

-’t lijken wel onnoemlijk veel
gouden kruisjes op fluweel-
denk je: ‘O, wat ben ik klein
en hoe groot moet dàt wel zijn…’

Heel van ver komt het gedruis
van de stad nog aan het huis
en je hoort dat vader praat
met een buurman in de straat.

Meer dan ooit houd je van hem
om die warme mannenstem.
Hoor, nu slaat de voordeur dicht
en je hoort de knip van ’t licht.

Hoor, hoe hij naar binnen gaat
en nu zacht met moeder praat;
‘k weet zelf nog, hoe ‘k wakker lag:
’t was zo anders dan bij dag.

En je zag nog heel, heel lang
vreemde sprookjes op ’t behang,
tot je eindelijk, eindelijk sliep
tot mama je wakker riep.

(bron: Verzameld werk/Amsterdam)

Vaders (Johanna Kruit)

Knuffelen gaat niet zo goed.
Ze roepen hé joh, je weet het hè,
en lezen de krant.

Over de rand kijken ze mee
hoe je je huiswerk doet
of niet.

Je staat versteld van
wat ze weten over de wereld.
Meer dan van jou bijvoorbeeld.

Vaders zijn zo. Ze laten niets merken
tot er iets is.
Dan leer je ze kennen als moeders.

(bron: Wat je voelt zit in je hoofd/Bakermat)

De hand van mijn vader (Armand van Assche)

Aan de buitenkant
is de hand van mijn vader
een polderland
met riet en pluimgras
blauw gezwollen beken
en hier en daar, verstrooid,
wat zonnebloemen.

Aan de binnenkant
is de hand van mijn vader
een stafkaart
met snelwegen
en wandelpaden.
Ik vind er altijd
de weg op
naar huis.

(bron: De zee is een orkest/Altiora-Averbode)