Mijn slapende hond
ligt stil op de grond.
Maar plotseling
gaat hij bewegen:
hij snuffelt, hij zucht,
hij hapt naar de lucht —
hij heeft in zijn droom
iets gekregen.
Hij smakt en hij slikt,
hij jankt en hij hikt,
zijn poten gaan snel
heen en weer…
Opeens springt hij op
en schudt met zijn kop —
wat jammer,
nu droomt hij niet meer.
(Bron: Zo kan het ook/Leopold)
Klieder, kladder, klodder
klieder, kladder, klets
ik speel zo graag met modder
klieder, kladder, klets.
Mijn moeder zei vanmorgen
hier is je nieuwe jas
maar doe wel voorzichtig
en loop niet door een plas
en speel ook niet met modder
beloof je me dat echt?
Maar ‘k ben alweer vergeten
wat moeder heeft gezegd.
Ik huppel door de regen
mijn voeten zijn al nat
net zoals de huizen
en de straten van de stad
ik spring in alle plassen
ik loop door ’t natte gras
ik ben op zoek naar modder
in m’n nieuwe regenjas.
klieder, kladder, klodder
klieder, kladder, klets
ik speel zo graag met modder
klieder, kladder, klets.
(Bron: De kraai is door zijn nest gezakt/Deltos-Elsevier)
Als hij ’s morgens zo haastig de deur uitgaat
z’n mond vol met brood en altijd te laat
één schoen zonder veter, z’n jas met een vlek
de blauwwitte sjaal van mijn zus om z’n nek
de hond voor hem uit en de poes aan z’n broek
en z’n hand die nog zwaait tot het huis op de hoek…
dan denk ik:
ja, dat is mijn vader, die je daar ziet
maar ken ik hem nou, of ken ik hem niet?
Als hij ’s avonds wat bleekjes het huis insloft
doodmoe van het werken z’n stoel inploft
wat leest in de krant en dan boos is omdat
de poes weer eens achter de vogels aanzat
en mij op m’n kop geeft, omdat ik niet eet
omdat ik steeds vaker m’n huiswerk vergeet…
dan denk ik:
ja, dat is mijn vader, die je daar ziet
maar ken ik hem nou, of ken ik hem niet?
Als hij zondags met mij naar de bossen gaat
en over de planten en dieren praat
zijn hand op mijn schouder, wij samen alleen
al slenterend zonder te weten waarheen
dan is het zo veilig, zo mooi en stil!
dan kan ik hem vragen, wat ik maar wil…
dan weet ik:
ja, dat is mijn vader, die je daar ziet
ik ken zo goed, ook al ken jij hem niet!
(Bron: De kraai is door zijn nestje gezakt en andere versjes/Deltos Elsevier)
Wat overdag nog duister is
Wordt ‘s nachts vaak zonneklaar
Dan zie ik met mijn ogen dicht
Zo zit het in elkaar.
Ik zoek
een hoekje
heel geheim
een plaatsje
in mijn huis
waar niemand
mij ooit
vinden kan
en in mijn eentje
denk ik dan
weg zijn
en toch thuis
Snotneusjes: poëzie/gedichten voor kinderen en jongeren 