Ik bewaar in mij
een houten doosje.
Daar zit van alles in.
Wuivende handjes
om hello te zwaaien
iedere keer als ik je zie.
Voetstappen
die van mijn huis
naar het jouwe gaan.
Rinkelende woordjes
om te vertellen
hoe blij ik met je ben.
(Bron: Een puntje krokus/Bakermat. Opgenomen in: De dichter is een tovenaar/Averbode)
Vanmiddag naar pa geweest.
Had er zin in.
Vrijaf vandaag.
Voor ma was het ok.
Het was stil om het huis.
Binnen zat een vreemde.
Ze zei: Hoy, ik ben Annie.
En ze gaf me een hand.
Pa kwam zó en of ik wou wachten.
Ik zei nee, ik kwam wel eens terug.
En struikelde in de gang
over de nieuwe mat.
Zo een met WELKOM er op.
(Bron: Een propje in mijn gezicht, gedichten/Roularta Books)
Op de rivier
stapt de zon in een kano.
Bij zoveel licht
knijpt de dag zijn ogen dicht.
Achter de bomen
wacht de rosse avond,
knipt tussen twee droge vingers
het donker aan.
Het donker dat zonder dralen
en met één grote hap
alle kleuren opeet.
(Bron: Kleine stemmen/Clavis)
De zon bakt
de mensen in hun huizen
tot langzame poppen.
Hier onder de bomen
kunnen haar vingers
niet komen.
Leg je blote benen,
je bijna blote kontje
naast me in het gras.
Vertel dan zacht,
heel zacht, over
ijsjes,
koele reisjes,
water wit van kou.
(Bron: Kleine stemmen/Clavis)
Ik durf,
ik durf alleen maar
heel zacht te zeggen:
Hier, voor jou. Een appel,
je sommen, een vlinder die ik ving.
Wil je dat ik voor je zing?
Wil je dat ik bij je blijf?
Dan tel ik nu tot vijf.
Dan tel ik strakst tot tien.
Daarna durf ik misschien,
heel misschien …
op je neus.
(Bron: Kleine stemmen/Clavis)
Vroeg loop je het donker in,
slaat het om als een jas,
roept ‘tot vanavond!’ zonder
je naar ons om te keren.
Wij, bij de achterdeur, leunend
tegen het veilige keukenlicht,
onze mond vol brood en jam,
zwaaien je restjes warmte na.
Blij dat we nog wat kunnen blijven.
(Uit de nieuwe bundel kindergedichten ‘KLEINE STEMMEN’. Met tekeningen van André Sollie. Presentatie : zaterdag 16 maart om 15 uur in Galerie Ludwig Trossaert, Museumstraat 29, Antwerpen.)
De maan boven
en onder het water.
We horen hoe wind
met takkenvingers
licht wil scheppen.
Over de buik van het bos
draaft op vier poten
een dier. We zien het niet.
Met dank aan Gil!
Vanmorgen horloge gepakt:
staat stil. Kapot.
Niks meer aan te doen.
Op het balkon gezeten.
Broodje kaas gegeten.
Poes gestreeld.
Geraniums water gegeven.
Radio aangezet. Gewenst
dat niet alleen mijn horloge
maar ook deze dag
stil zou blijven staan.
(bron: Raamgedicht/Stichting Plint)
Voor de etalage staan en
je van opzij herkennen.
Je naam schiet
mijn tong voorbij.
Terwijl ik had gezworen:
nooit spreek ik je nog aan.
Om wat je, omdat je
me dus had aangedaan.
Waarom ben je zo sterk en klein?
Ik wil, ik moet,
met een mond van peperkoek,
vragen hoe het met je gaat.
(bron: De zachte dwang van regen/DiVers)
Mijn oma heeft geen tranen meer.
Ze huilt nog.
Maar haar gezicht is droog.
Kom, zegt ze en wijst
Naar buiten waar de middag
Heel licht is en warm.
Oma heeft geen tranen meer
En nog maar weinig woorden
Snotneusjes: poëzie/gedichten voor kinderen en jongeren 